پای امیدم، بیابان طلب گم کرده ای
شوق موسایم، سر کوی ادب، گم کرده ای
باد گلزار خلیلم، شعله دارم در بغل
نالهٔ ایوب دردم، راه لب گم کرده ای
می کند زلفت منادی بر در دلها که من
گوهر خورشید در دامان شب گم کرده ای
گوهر یکتای بحر دودمان دانشم
لیکن از ننگ سرافرازی، لقب گم کرده ای
ای بهائی! تا که گشتم ساکن صحرای عشق
در ره طاعت، سر راه طلب گم کرده ای